Μετά από μια τέτοια διαδρομή λοιπόν, ίσως να ήταν ενδιαφέρον, να εξετάζαμε και το πραγματικό αποτύπωμα της πρότερης οικονομικής ιστορίας στην αγορά, που θα μπορούσε να έδινε και μία εξήγηση για τη φύση του οικονομικού προβλήματος και την νέα οικονομική ιστορία που προκύπτει, μετά από τα γνωστά σε όλους μας υποδείγματα μακροχρόνιας οικονομικής ανάπτυξης-στασιμότητας!
Επόμενο είναι λοιπόν όλα αυτά, και βάσει του μοντέλου που συνεχίζεται, και που έχει εξαπλωθεί παγκόσμια πλέον, να επηρεάζουν …αν όχι να καθορίζουν, και την οικονομία της αγοράς στην Ελλάδα.
Βέβαια για να έχουμε και μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, ίσως να ήταν καλύτερα να ανατρέχαμε και σε στοιχεία οικονομικής ιστορίας της Ελλάδας …και μάλιστα από αρκετά παλιά, όπως π.χ. ο κοινωνικός χαρακτήρας της Επανάστασης του 1821 που δημιούργησε και την συνείδηση του νέου ελληνικού κράτους, όπως και τις οικονομικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν τότε, το αγροτικό ζήτημα, την οικονομική άνθηση αλλά και την παρατεταμένη οικονομική καθίζηση που ακολούθησε, μέχρι το τέλος του δέκατου ένατου αιώνα, και που οδήγησε στις επιπτώσεις που αυτή είχε στην ελληνική οικονομία και κατ’ επέκταση στην αγορά.
Βέβαια από την άλλη, ας μην ξεχνάμε ότι υπήρξε και η αναβάθμιση του παράγοντα της οικονομίας στην Ελλάδα, που εκφράστηκε με τις απαρχές της εκβιομηχάνισης, αλλά και τον πολύ σημαντικό ρόλο του εφοπλιστικού κεφαλαίου, στην εξέλιξη του νομισματικού συστήματος, αλλά και στις θεσμικές μεταβολές που προκάλεσαν την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας στις αρχές του εικοστού αιώνα, αλλά και την κρίση του 1930. Οι εναλλακτικές θεωρίες για την ερμηνεία της, καθώς και η κριτική αποτίμηση αυτών των θεωριών, υπό το φως των δεδομένων της ελληνικής οικονομίας και σε σχέση με την διεθνή εμπειρία, είναι θέματα που μπορούν να αποφανθούν φυσικά οι οικονομολόγοι.
Ξεκινώντας την …ανοικοδόμηση
Έχουμε όμως ήδη φτάσει, στα οικονομικά φαινόμενα της δεκαετίας του 1940, δηλαδή την κατοχή, τον λιμό και φυσικά τον καλπάζοντα πληθωρισμό. Ωστόσο το ενδιαφέρον πιστεύω, θα είναι να εστιάσουμε στα προγράμματα ανασυγκρότησης και τα εναλλακτικά πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης που διατυπώθηκαν αμέσως μετά το πέρας του πολέμου και τον εμφύλιο που τον ακολούθησε.
Μιά αξιόπιστη πηγή θα μορούσε να είναι ο Τζέιμς Γουόρεν, που στις αρχές της δεκαετίας του ’50 ήταν ηγετικό στέλεχος της αμερικανικής οικονομικής αποστολής που υλοποίησε και το σχέδιο Μάρσαλ στην Ελλάδα.
Βέβαια όλα αυτά, καλό θα ήταν να τα δούμε, έχοντας υπόψιν μας, ότι ο κύριος Γουόρεν εργαζόταν, για την ανοικοδόμηση μιας χώρας, που η Δύση (και πιο συγκεκριμένα ο Αγγλοσαξονικός οικονομικός άξονας), διακαώς δεν θα ήθελε να παρεκλείνει η οικονομία της μακροπρόθεσμα, σε άλλου είδους οικονομικά μοντέλα …και κατ’ επέκταση πολιτικές καταστάσεις, από αυτές που θα όριζε η ίδια!
Αλλωστε και το ίδιο το οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού βασίζεται κυρίως στις επενδύσεις. Δηλαδή στην απόδοση των κεφαλαίων, σε βάθος προϋπολογισμένου χρόνου.
Το Σχέδιο Μάρσαλ, όντως έβγαλε την Ελλάδα από την εξαθλίωση, θέτοντας έτσι τα θεμέλια για μια ταχεία οικονομική ανάπτυξη, που επέτρεψε στη χώρα να ενσωματωθεί στην ενιαία Ευρώπη.
Σχέδιο Marshal
Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα η πραγματική και σε βάθος ακαδημαϊκή έρευνα γύρω από την περίοδο εκείνη είναι πολύ φτωχή. Ο,τι έχει γραφτεί περιέχει κυρίως στοιχεία ανάδειξης των σφαλμάτων (…επιεικής η έκφραση), που έγιναν την εποχή εκείνη στην Ελλάδα του 1947, που ήταν σε οικονομική σήψη, για να φτάσουμε μια επταετία αργότερα στην Ελλάδα του 1954, διαπιστώνοντας μια απίστευτη διαφορά.
Βέβαια όπως είπαμε, το καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο βασίζεται κυρίως στην επένδυση, πράγμα που σημαίνει ότι θα έπρεπε να περιμένουμε αποτελέσματα, τουλάχιστον δύο δεκαετίες αργότερα.
Κατά τον κύριο Τζέιμς Γουόρεν λοιπόν, «Η Ελλάδα βγήκε το 1948 από τον πόλεμο κατεστραμμένη. Και χρειαζόταν οπωσδήποτε εισαγωγές αξίας 480 εκατομμυρίων δολαρίων για τροφή, καύσιμα και τις βασικές λειτουργίες της οικονομίας της, είχε όμως, τη δυνατότητα απορρόφησης μόλις 150 εκατομυρίων!» …κι έτσι τα 330 τα «διαχειρίστηκαν» αυτοί που ηγούντο αυτής της χώρας, με τα γνωστά αποτελέσματα που βιώνει η σημερινή αγορά και οικονομία μας, ακόμα και σήμερα.
Συνεχίζοντας ο κύριος Τζέιμς Γουόρεν λέει ότι: «Τα τραπεζικά αποθέματα, τότε ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Οι άνθρωποι έδιναν μάχη να επιβιώσουν.
Εδειχναν να μην ξέρουν τι να κάνουν, ενώ την ίδια στιγμή υπήρχε διαφθορά και εκμετάλλευση του απλού λαού!
…εποχή Τσαλδάρη
Κι έτσι κατέληξαν με την κυβέρνηση Τσαλδάρη, σε μια πολύ αυστηρή συμφωνία, πολλές πτυχές της οποίας αποτελούσαν σαφή παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας.
Μπορεί κάλλιστα να πει κανείς, ότι δεν επρόκειτο απλά για μια απλή παρέμβαση, αλλά για μία ευθεία επέμβαση, (…στο πλαίσιο επένδυσης της συγκεκριμένης διαχείρισης πλέον του οικονομικού συστήματος), στην εθνική κυριαρχία της χώρας.
Έτσι λοιπόν, «χρειάστηκαν» δραστικά μέτρα, που θα «χτυπούσαν» το κακό στη ρίζα του. Αυτό σήμαινε αποκατάσταση τηλεπικοινωνιών, δημιουργία ενιαίου συστήματος παραγωγής και παροχής ηλεκτρικής ενέργειας που θα προερχόταν από ελληνικές πηγές, δίκτυο μεταφορών μέσω σιδηροδρόμων, οδικών αρτηριών, γεφυρών, λιμανιών, που στον χρόνο απόδοσης της επένδυσης τους, (δηλαδή σήμερα), αντί να μείνουν στη διαχείριση του κράτους, θα περνούσαν στους «χορηγούς», με την μορφή οφειλής!
Το δεύτερο κύμα επενδύσεων αφορούσε τη γεωργία. Στόχος ήταν η αλματώδης αύξηση της οικονομικής πίτας, αλλά και η ευθεία παρέμβαση στο τρόπο που αυτή εφαρμόζοταν κι όχι απλά η αναδιανομή της.»
Δεν υπήρχε ούτε ένας τομέας της ελληνικής οικονομίας, που να μην επηρεάσθηκε από το Σχέδιο Μάρσαλ. Ακόμη και ο φορολογικός κώδικας έπρεπε να γίνει λιγότερο άδικος …για κάποιες ομάδες δραστηριοτήτων. Από μόνη της αυτή η δήλωση του κυρίου Γουόρεν, όσα στοιχεία ανάπτυξης κι αν παρουσιάζει, (…που είναι όντως αληθινά), παρουσιάζει και το πορτραίτο μιας νέας έφηβης αγοράς, που σαν «μεσήλικας», και λόγω πολύ συγκεκριμένου επενδυτικού προγραμματισμού, θα παρουσίαζε το πορτραίτο που βλέπουμε σήμερα!
Άλλωστε μέσα από όλη αυτή την διαδικασία, θα έπρεπε και η αγορά να δίνει την μάχη της με την διαφθορά, που είχε ήδη πλασαριστεί, όπου είχε επίδραση το σχέδιο Μάρσαλ στην Ελληνική οικονομία …δηλαδή παντού!
Και όντως ήταν μία μεγάλη μάχη, που ήταν επιτυχής! …όχι όμως για την την αγορά – με την κυριολεξία του όρου αγορά – και φυσικά όχι για όλους στο σύνολο της!
Μεγάλη έμφαση μάλιστα, δόθηκε και στον τομέα της υγείας. Εξαλείφθηκε η ελονοσία, σημειώθηκε δραστική μείωση των περιστατικών φυματίωσης, πνευμονίας και τύφου …και φυσικά με αυτούς τους όρους ίδρυσης, ιδρύθηκε και το ΕΣΥ, όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα!
Σέδιο Marshal, ποσά …και διαφθορά;
Εάν μεταφράσουμε τα ποσά στη σημερινή τους αξία, το σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη ήταν ύψους 130 δισ. δολαρίων, από τα οποία τα 20 δισ. αφορούσαν την Ελλάδα. Αν προσθέσουμε και τη στρατιωτική βοήθεια, που δεν περιλαμβανόταν στο σχέδιο Μάρσαλ, ήταν άλλα 10 δισ.
Μιλάμε για συνολική βοήθεια 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε σημερινές τιμές.
Αν λοιπόν για την Ευρώπη, ήταν ένα πολύ χρήσιμο πρόγραμμα, για την Ελλάδα ήταν καθοριστικό!
Κι αυτό γιατί υπήρξε διασπάθιση της οικονομικής βοήθειας …με διαχρονικές πολιτικές σκοπιμότητες!
Έτσι σε μιά Ελλάδα που ήταν προσηλωμένη σε έναν στρεβλό κρατισμό πριν τον πόλεμο, και το ’50, στους δρόμους έβλεπες μόνο «Σεβρολέτ», φτάνουμε στο ’55 που έβλεπες παντού «Βόλβο» και «Σιτροέν».
Τελικά η αγορά της Ελλάδας είναι σήμερα μια τελείως διαφορετική αγορά από αυτή που υφίστατο, και αυτή η διαφορά άρχισε με το Σχέδιο Μάρσαλ.
Με την ίδια μακροχρόνια οπτική εξετάζονται και η μεταπολεμική “χρυσή εποχή συσσώρευσης” η οποία διαρκεί μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ή τις αρχές του 1970 και τη διαδέχεται η περίοδος στασιμότητας, για να ακολουθήσει, ιδίως τη δεκαετία του 1990, η νέα εποχή συσσώρευσης!
Όλα αυτά όμως, απ’ότι αποδεικνύεται περίτρανα σήμερα, είχαν σαν τελικό σκοπό την διαμόρφωση μιας αγοράς, η οποία τελικά θα στήριζε στην αρχή μια κρατική ανοικοδόμηση, για να στηριχθεί η ίδια αργότερα, κυρίως, από την μικρομεσαία ελληνική επιχείρηση, που γεννήθηκε από αυτήν την κρατική ανοικοδόμηση, και τελικά η όποια αξία – κρατική ή ιδιωτική και όποιο κεφάλαιο σωρευθεί, να καταλήξει στην «μάνα» του παιχνιδιού, που όρισε αυτούς τους οικονομικούς κανόνες!
Αλλά αυτά λίγο πολύ τα ξέρουμε και βιωματικά όλοι μας, και ο καθένας μας έχει ήδη διαμορφώσει άποψη!
Φρέσκα κουλούρια
Ερχόμενοι στο σήμερα, θα δούμε τον Τζέιμι Ντίμον – τον ελληνικής καταγωγής διευθύνων σύμβουλος της JP Morgan – να έχει στείλει μια επιστολή στους μετόχους του αμερικανικού επενδυτικού κολοσσού η οποία έλεγε: «τρεις δυνάμεις είναι πιθανό να διαμορφώσουν τον κόσμο τις επόμενες δεκαετίες: Η αμερικανική οικονομία που ανακάμπτει από την πανδημία , ο υψηλός πληθωρισμός που θα εγκαινιάσει μια εποχή ανόδου των επιτοκίων και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία».
Σύμφωνα με τον Ντίμον λοιπόν, η έκρηξη της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής σύγκρουσης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα επηρεάσει για τις επόμενες δεκαετίες καταλυτικά τις παγκόσμιες εξελίξεις. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να είναι προετοιμασμένες για μια παρατεταμένη σύγκρουση με απρόβλεπτα αποτελέσματα», κατά την εκτίμηση του CEO της JP Morgan.
Από την άλλη – και για πρώτη φορά στην ιστορία – φάνηκε ότι η Ρωσία, μια μεγάλη πυρηνική δύναμη και οικονομία, αντιμετωπίστηκε ως υποτελές κράτος, με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την ΕΕ και το Ηνωμένο Βασίλειο να δεσμεύουν τα συναλλαγματικά αποθέματα ύψους 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Την ίδια ώρα όμως, οι αλυσίδες εφοδιασμού, που βασίζονται στην προϋπόθεση ενός σταθερού εμπορικού καθεστώτος, σύμφωνα με τις αρχές του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, απειλούν να διαλυθούν.
Όλοι φυσικά μπορούμε να αντιληφθούμε, ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία πιθανότατα να κλονίσει τους πυλώνες της υπάρχουσας παγκόσμιας τάξης και οικονομίας.
Κι όμως! …ειδικά η Δύση – δεν κάνει τίποτα απολύτως για να ανασχεθεί. …το αντίθετο μάλιστα! …την στιγμή μάλιστα που όλα οδηγούν σταθερά τη Δύση να «ανακαλύπτει» ότι η Ρωσία δεν είναι απλώς, άλλο ένα κράτος, αλλά και βασικός προμηθευτής σε κρίσιμες πρώτες ύλες που χρειάζονται οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία και πολλές βιομηχανίες.
Ένας πολύ σημαντικός προμηθευτής σιτηρών και λιπασμάτων σε όλον τον κόσμο, διατηρώντας παράλληλα, ισχυρές οικονομικές συναλλαγές με Κίνα και Ινδία.
Στήνοντας ένα ντόμινο
Κι έτσι φτάνουμε στο σημείο δυο διάσημοι οικονομολόγοι, ο Ζόλταν Πόζσαρ της Credit Suisse και ο αμερικανός Μάικλ Χάντσον, να προβλέπουν τώρα όψιμα, ότι προκύπτει ένα νέο καθεστώς στο οποίο ένα άλλο νόμισμα ενδέχεται να αναδυθεί ως το νέο αποθεματικό νόμισμα στον κόσμο.
Κι έτσι οι μνήμες του τερματισμού, της διάσκεψης του Μπρέντον Γουντς, το 1971, όταν ο Πρόεδρος Νίξον, αφαιρούσε τη μετατρεψιμότητα των δολαρίων σε χρυσό, οδηγώντας στο να γίνει το δολάριο το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, πράγμα που σήμαινε ότι το δολάριο υποστηρίζονταν πλέον μόνο από τις εγγυήσεις του Αμερικανικού Υπουργείου Οικονομικών ή από το πετρέλαιο του Κόλπου-το μεγαλύτερο εμπορεύσιμο προϊόν, που τιμολογείται σε δολάρια, φαίνεται να ξαναγεννιούνται ξεθωριασμένες και ορφανές προς το παρόν …από «γονείς».
Την ίδια στιγμή η Κίνα, μαζί με την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, που αποτελείται από Ρωσία, Καζακστάν, Κιργιστάν, Λευκορωσία και Αρμενία φαίνεται να κινούνται προς ένα νέο διεθνές νομισματικό σύστημα, ενώ Ρωσία και Ινδία συζητούν την ανταλλαγή ρουβλίου-ρουπίας, με βάση τις ανάγκες της Ινδίας, να εισάγει ρωσικά όπλα, λιπάσματα και πετρέλαιο, και φυσικά την Ινδία να έχει ήδη, δημιουργήσει ένα παρόμοιο σύστημα για την αγορά ιρανικού πετρελαίου σε ρουπίες.
Τι προκαλεί όμως, αυτούς τους φόβους σε πολλούς Αμερικανούς οικονομολόγους;
«Η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία ή η εξάρτηση από τις σπάνιες γαίες και τους ημιαγωγούς από την Κίνα, ίσως πρέπει να οδηγήσει την Ε.Ε. σε μια “επιλεκτική επαναπαγκοσμιοποίηση”, όπως λέει ο καθηγητής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κορνέλ, Νίκολας Μέλντερ.
Δυστυχώς όμως, η παγκόσμια – βαθιά καπιταλιστική κρίση που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και είχε τα εμφανή στοιχεία – παρ’ όλες τις προσπάθειες συγκάλυψης με την εμφάνιση της πανδημίας – οδήγησε και την εκτίναξη του ιδιωτικού χρέους στη χώρα μας, που έχει συμπαρασύρει φυσικά και την εγχώρια αγορά.
Το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα ήδη, βρίσκεται στα 250 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία της ΑΑΔΕ, πράγμα που σημαίνει ότι το συνολικό ιδιωτικό χρέος, είναι αυτή τη στιγμή 1,7 φορές μεγαλύτερο του ελληνικού ΑΕΠ!
Και όλα αυτά σε μια περίοδο που ο πληθωρισμός «τρέχει» με το πρωτόγνωρο 8% με την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια να λεηλατούν τα εισοδήματα των λαϊκών νοικοκυριών και των μικρομεσαίων Ελληνικών επιχειρήσεων …όσων έχουν παραμείνει ενεργές από αυτή τη λαίλαπα!
Τα δε χρέη των 250 δισ. ευρώ μοιράζονται σε οφειλές στην εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες και τα «κοράκια» των Funds.
Από αυτά, τα 111 δισ. ευρώ οφείλονται στην Εφορία, τα 41 δισ. στα ασφαλιστικά ταμεία και περίπου 98 δισ. ευρώ είναι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές σε τράπεζες και funds. Το ποσό αυτό συσσωρεύτηκε τα χρόνια της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης (2010 – 2018), αυξήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας και συνεχίζεται να διογκώνεται.
Τίτλοι τέλους;
Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα θα ξεκινήσει νέα γενιά πλειστηριασμών και κατασχέσεων από τράπεζες και Funds σε βάρος επιχειρήσεων, εργαζομένων και οικογενειών που θα αδυνατούν να αποπληρώσουν τοκοχρεωλύσια σε τραπεζίτες και «γύπες» των αγορών.
Το συγκεκριμένο δυσβάστακτο χρέος έχει πέσει στις πλάτες του ελληνικού λαού σε μια περίοδο που σύμφωνα με στοιχεία της ΓΣΕΕ 6 στους 10 εργαζόμενους δηλώνουν ότι έχουν οδηγηθεί σε περιορισμό δαπανών για βασικά αγαθά διατροφής…
Λόγοι συσχετισμού δυνάμεων λοιπόν, αλλά και πραγματικών δυνατοτήτων κάθε βασικής εμπλεκόμενης πλευράς, μας οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα, όσον αφορά τα κύρια χαρακτηριστικά της περιόδου στην οποία εισερχόμαστε.
Κατευθυνόμαστε προς το τέλος του κοσμοσυστήματος υπό τη Δυτική ηγεμονία, και σε μια βαθιά αλλαγή της παγκόσμιας τάξης μέσω ισχυρών και σκληρών στρατοπεδεύσεων και ανταγωνισμών.
Σε μια φάση δηλαδή βαθύτατης αστάθειας, με δύσκολα προβλέψιμες επιπτώσεις σε όλους τους τομείς.
Έρχεται κραχ στις αγορές, σύμφωνα με τον Robert Schiller…
Για εμάς, θα πρέπει να είναι σημαντικό, να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν θα «συνεχίσουμε με τη Δύση», όπως θεωρούσαμε μέχρι σήμερα!
Παρόλο που κανένα από τα τρία κέντρα δεν είναι εύκολο να επιβάλει τη θέση του, την ίδια ώρα που, και τα τρία κέντρα αλληλεξαρτώνται σε ένα βαθμό (…και άρα συνυπάρχουν τα στοιχεία της σύγκρουσης, μαζί με τις γέφυρες ανάμεσά τους), στην πραγματικότητα προωθείται μία μεγάλη γεωπολιτική αναμόχλευση.
Αναμόχλευση σε επεισόδια, με κινήσεις προώθησης και προσωρινές ανάπαυλες.
Η πάλη για ηγεμονία …ή για αμφισβήτηση της υπάρχουσας ηγεμονίας, εμπλέκει στην παρούσα φάση τρία κέντρα (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία) που ξεχωρίζουν από όλες τις άλλες δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου, και έχουν τη δυνατότητα μιας πιο συνολικής-παγκόσμιας πολιτικής και επηρεασμού εξελίξεων, άρα και της εγχώριας αγοράς.
Κι όμως, υπάρχει η εναλλακτική
Από το πρώτο άρθρο μας όμως, που ξεκινήσαμε με τον ορισμό της αγοράς, μέχρι αυτό το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, υπάρχει κάποια σχέση; …προφανώς όχι!
Υπάρχει όμως η αγορά, κι αυτό επειδή υπάρχουμε ΚΑΙ εμείς!
Όπως υπήρχε η αγορά σε κάθε έκφανση της ιστορίας!
Οπότε αυτό που μας απομένει πλέον, είναι κατ’ αρχάς η ρεαλιστική επανεκτίμηση των δικών μας δυνατοτήτων, της δικής μας παραγωγικότητας και κυρίως της δικής μας επικοινωνίας όλων των παραπάνω, με εξωστρέφεια σε αυτήν την νέα υπό διαμόρφωση αγορά!
Μπορούμε! Και μπορούμε γιατί είμαστε απαραίτητοι! Σαν επιχειρήσεις – σαν επαγγελματίες – σαν άνθρωποι!
Όσο ουτοπικό και να ακούγεται σήμερα αυτό, μπορούμε σήμερα, γιατί σήμερα σε αυτόν τον καιρό αναμόχλευσης, εμφανίζονται και οι νέες ευκαιρίες!
Αρκεί να προβάλλουμε σωστά και στοχευμένα τη δουλειά μας, και να χρησιμοποιήσουμε σωστά …και όχι μιμητικά, ότι εργαλείο μας προσφέρει, η σημερινή τεχνογνωσία – τεχνολογία, προσαρμοσμένο στο δικό μας οικοσύστημα αγοράς.
Μπορούμε τελικά να κάνουμε την διαφορά!
